სამახსოვრო ნივთები

დაწერილია ჟურნალისთვის 'Steps'

ძალიან მიყვარს ძველი ნივთების შენახვა. ჩემში ეს ალბათ გენეტიკურია. ამით ჩემს საყვარელ ბებია  ციას დავემსგავსე, რომელიც ყველა სამახსოვრო ნივთს ინახავდა. კონცერტის ბილეთები, მისალოცი ბარათები, გამხმარი ყვავილები - სულ ყველაფერი ერთ დიდ ყუთში მაქვს ჩალაგებული და ჩემთვის დროში გადაადგილება, ყველა მომენტის და ემოციის გახსენება ძალიან ადვილია.

შვილის გაჩენამ ეს თვისება გამიორმაგა. მე ვინახავ მის ყველა ფოტოს, ვიდეოს, ნახატს, სასაცილო გამონათქვამებს. როდესაც ილია დიდი ბიჭი გაიზრდება ამ ყველაფერს ნახავს და გაუხარდება. არ ვიცი ვისთვის უფრო ვაკეთებ ამას, მისთვის თუ ჩემთვის.  მე უფრო სენტიმენტალური ვარ და ალბათ მე უფრო ხშირად ჩავიხედები ილიას ყუთში J

მინდა გაგიზიაროთ ჩემი გამოცდილება და მოგცეთ გასაღებები იმ საიტების, რომლებიც მეხმარება ჩემი იდეების განხორციელებაში. 

Snapfish.com - ეს არის ჩემი პირველი და ყველაზე აქტიურად გამოყენებადი საიტი. ამ საიტის მეშვეობით მაქვს გაკეთებული არა ერთი ფოტოალბომი, ბლოკნოტი და სხვა ფოტო-ნივთი. სულ მწყდება გული, რომ ონლაინ სივრცემ და ტელეფონებმა ჩაანაცვლეს დაბეჭდილი ფოტოები. აღარავინ არაფერს ბეჭდავს და ასე იკარგება ათასობით ფოტო, თუ რამე განსაკუთრებული მეხსიერება არ გაქვს ნაყიდი დროფბოქსზე. ფოტოები რომ არ დაიკარგოს, ამისთვის ყველაზე კარგი გამოსავალი ფოტოწიგნია, რომლის გაკეთებას ყველაზე კომფორტულად ამ საიტით ვახერხებ. ტვირთავ ფოტოებს, ირჩევ განლაგებას და ალბომის ზომას, ალამაზებ და სამახსოვრო საჩუქარი მზადაა. მე ვაკეთებ თითო წიგნს ყოველ წელს ილიას დაბადების დღისთვის, სადაც ვბეჭდავ მთელი წლის ფოტოებს კომენტარებით და საინტერესო მომენტებით. ცალკე ვაკეთებ მოგზაურობების ალბომებს. ალბომები დიდ შრომას ითხოვს. ყველაზე რთული აწყობა კი არა, ფოტოების შეგროვებაა, თუმცა შედეგი ნამდვილად კარგია და ვთვლი ეს არის საუკეთესო საჩუქარი.

გარდა ფოტოალბომისა ამ საიტიდან შეიძლება ბლოკნონტის გამოწერა, რომელსაც  შეგიძლიათ ყდა თქვენი სასურველი ფოტოთი გაუკეთოთ. შიგნით შეგიძლიათ ხელით ჩაწეროთ ბავშვის სასაცილო გამონათქვამები და სიტყვები. მგონია რამოდენიმე წელიწადში ხელით დაწერილი აღარაფერი იქნება, რაც ორმაგად ძვირფასს გახდის ამ ნივთს. შეიძლება ასეთივე ბლოკნოტში, მაგალითად, დაბადების დღეზე სტუმრებმა ჩაწერონ მილოცვები და სურვილები თქვენი შვილისთვის. ჩვენ ასეთი ბლოკნოტი უკვე გვაქვს.

Snapfish’ის მეშვეობით შეგიძლიათ ხელით ააწყოთ მოსაწვევები. საიტზე ძალიან ბევრი დიზაინი უფასოა. ასე აწყობილ ბარათებს ვბეჭდავ მე თვითონ ფოტოქაღალდზე პრინტერით სახლში.

Letters to my baby - ეს არის კიდევ ერთი სენტიმენტალური და საყვარელი ნივთი, რომელიც შეგიძლიათ გამოიწეროთ ამაზონიდან. შიგნით არის კონვერტი და წერილის ფურცელი, სადაც წერ წერილს და აწერ თარიღს თუ როდის უნდა გახსნას ბავშვმა ეს კონვერტი. წარმოიდგინეთ რა სასიამოვნო იქნება შვილთან ერთად 20 წელიწადში რომ წაიკითხავ ამ წერილს.  

ამაზონზევე იყიდება ‘Mom's One Line a Day: A Five-Year Memory Book’. იდეა ძალიან მომწონს - ყოველ დღე წერ ერთ წინადადებას, და ხუთი წლის მანძილზე ავსებ ამ წიგნს.

ყველაზე სტანდარტული სამახსოვრო ნივთი კი, რაც ალბათ ბერმა იცის, არის ხელების და ფეხების ანაბეჭდი თიხაზე, რომელიც შეგიძლიათ ლამაზ ჩარჩოში ჩასვათ ბავშვის ფოტოსთან ერთად. ნებისმიერ წიგნის მაღაზიაში იყიდება სპეციალური საბავშვო ალბომები, სადაც წერ ყველაფერს ბავშვის შესახებ დაბადების დღიდან.

Personalcreations.com - ამ საიტს გიზიარებთ გულის ფანცქალით, რადგან დიდ ხანს ის იყო ჩემი საიდუმლო საიტი, საიდანაც ბევრი საჩუქარი გამომიწერია. ეს საიტი იმით არის კარგი, რომ ყველა ნივთს უკეთდება პერსონალიზაცია, რის შედეგადაც თქვენ გექნებათ ტანსაცმელი, ნახატები, ოთახის ათასი ნივთი და სათამაშო საკუთარი სახელით.

გარდა ამისა ბევრი საინტერესო და საყვარელი ნივთის დამზადება ჩვენთან საქართველოშიც შეიძლება. მაგალითად ჩვენ სახლში სათამაშოების ლამაზი, სახელობითი, ხის სკივრი გვაქვს, რომელიც თბილისში დავამზადებინეთ. ყოველთვის მიხარია, როდესაც საქართველოში ვპოულობ აქ დამზადებულ რაიმე საინტერესო ნივთს, რომელსაც აუცლებლად ვყიდულობ.

ბოლოსათვის მოვიტოვე ჩემი საყვარელი თემა - საბავშვო ნახატების კოლექცია. ილიას დაბადებიდანვე ვუგროვებ ნახატებს, ძირითადად ქართველი მხატვრების.  კოლექციის პირველი სურათი ჩემს საყვარელ მხატვარს, ნინო ჩაკვეტაძეს, ეკუთვნის. ჩვენ უკვე გვაქვს მისი ხუთი ნახატი.  ზოგიერთი სპეციალურად ილიასათვის არის დახატული და ნაჩუქარი. წელს კოლექციას შეემატა ნინო ფერაძის გოგო-ბიჭები და ცხოველების და სათამაშოების თემატიკის ნახატები მშრალი ხიდიდან. ხანდახან მეც ვხატავ და ვავსებ კოლექციას ჩემი არაპროფესიონალური, მაგრამ გულით დახატული ნახატებით.

ეს ყველაფერი ჩამოვწერე და მივხვდი რომ  ილიას, ჩემსავით, ერთი ყუთი არ ეყოფა. ალბათ ერთი ოთახი დასჭირდება იმისათვის, რომ შეინახოს ყველაფერი ის, რასაც მე მას მოვუგროვებ. Steps’ის ნომრებსაც აუცილებლად შევუნახავ, რომ იცოდეს რამდენჯერ იქნა ნახსენები მისი სახელი აქაურ სტატიებში.

მშვიდი ძილი, რეჟიმი და მონსტრები ლოგინის ქვეშ

დაწერილია ჟურნალისთვის 'Steps'

ძალიან მიყვარს ძილი. გაღვიძება ყოველთვის  ყველაზე რთული პროცესი იყო ჩემთვის.  მაღვიძარას ვაყენებდი ხუთჯერ 5-5  წუთის ინტერვალით, რომ რამენაირად ბოლომდე გავეღვიძებინე.  ვერც კი  წარმოვიდგენდი, რომ ილიას გაჩენის შემდეგ მაღვიძარა სულაც  არ დამჭირდებოდა. დღეს ჩემი ორგანიზმი თავისით იღვიძებს ერთსა და იმავე დროს, საინტერესოა, რომ ხშირად ილიას გაღვიძებამდე ორი წუთით ადრე. როგორ ხდება ეს,  დაბეჯითებით არ ვიცი,  ალბათ იმიტომ, რომ  დედის ინსტინქტი აშკარად ძალიან ძლიერი ფაქტორია.

დრო გავიდა და თითქმის გადამავიწყდა ილიას დაბადებიდან  პირველი სამი თვის განმავლობაში გათენებული ღამეები, რასაკვირველია, მეც, როგორც ძალიან ბევრ დედას, პირველ თვეებში  ნამდვილად არ მეძინა, არეული მქონდა დროც და ყველაფრის რეჟიმიც. ილია წამოიზარდა, ღამის ძილიც დაგვიბრუნდა,  ყველაფერი დაწყნარდა და დალაგდა. ამას კი, ვფიქრობ, ბევრი საინტერესო მეთოდით მივაღწიე, რაც მინდა, დღევანდელ ბლოგში გაგიზიაროთ.

დედების საუბრების დროს გამიგია, რომ არსებობენ ბავშვები, რომლებსაც დაბადებიდან მთელი ღამე მშვიდად სძინავთ, დილამდე არაფერს ითხოვენ და 11 საათზეც იღვიძებენ. ჩემი შვილი, ბიოლოგიური რიტმის თვალსაზრისით, როგორ იტყვიან, ტოროლაა. 8 საათზე იღვიძებს და ლოგინზე ენერგიულად იწყებს  „ოპა-ოპას“. თუმცა დღეს, როდესაც ილია თითქმის სამი წლისაა, შემიძლია დაბეჯითებით ვთქვა, რომ მას ძალიან კარგად სძინავს. პირველი და ყველაზე მნიშვნელოვანი ელემენტი ამ წარმატებაში არის რეჟიმი. მე ვარ „რეჟიმისტი“. ილია იკვებება რეჟიმის მიხედვით, სეირნობს რეჟიმის მიხედვით და სძინავს რეჟიმის მიხედვით... ამ რეჟიმში ძალიან დიდ მნიშვნელობას ვანიჭებ შუადღის ძილს. მინდა მაქსიმალურად გავზარდო ეს დრო.. რაც უფრო დიდ ასაკამდე ეძინება ბავშვს შუადღის ძილით, მით უფრო ნაკლებად გადაიტვირთება მისი გონება ემოციებით  და  ნაკლებად გადაღლილი დაიძინებს ღამით,  შესაბამისად, ნაკლები ღამის კოშმარი და შიში ექნება. შუადღის ძილი  განტვირთვის, ახალი ძალებით შევსების და მოზარდის შეუფერხებელი განვითარების საწინდარია. მე, როგორც მოსამსახურე დედას, ძალიან მახარებს ის ფაქტი, რომ ჩემი შვილი მთელს საღამოს ჩემთან ენერგიულად და მხიარულად ატარებს, ვასწრებთ ბევრ ადგილას მისვლას, მეგობრების მონახულებას, საინტერესეო ღონისძიებების დასწრებას. ამაში ძალიან დიდ დადებით როლს თამაშობს  შუადღის ძილი.

მეორე მნიშვნელოვანი ელემენტია რიტუალი. დაძინებამდე  გვაქვს რამდენიმე მნიშვნელოვანი საქმე, რომელიც ყოველდღე მეორდება. ეს იმის ნიშანია, რომ ბავშვი ძილისთვის ემზადება: ბანაობა, კბილების გაწმენდა, წიგნის კითხვა, სიმღერა... სამი წლის განმავლობაში ალბათ სულ რამდენიმე დღე ყოფილა, როდესაც ეს რიტუალი დაგვირღვევია. ილიამ იცის, რომ ამ ყველაფრის შემდეგ იძინებს. თვითონვე ემზადება და  ითხოვს შუქის გამორთვას. ნაცნობი  რიტუალები  ბავშვს წინასწარ განაწყობს ძილისთვის, ადუნებს და მის მშვიდ ძილს უზრუნველყოფს.

ისიც უნდა ითქვას,  რომ ხანხადან ბავშვებს ღამე ეღვიძებათ არა წყლის დასალევად, არამედ რაღაცის შიშის გამო. ასეთ შემთხვევაში უნდა მიმართოთ ექიმს, თუმცა მსურს გესაუბროთ   ღამის ტირილის გამომწვევ ორ მიზეზზე. პირველია ღამის შიში, მეორე კი - ღამის კოშმარები. განსხვავება ამ ორს შორის შემდეგია: ღამის შიშის დროს ბავშვი დაძინების შემდეგ რამდენიმე საათში დგება და იწყებს ყვირილს, თვალები  ღია აქვს და ვერ  წყნარდება. ამ დროს შეიძლება გაოფლიანდეს, აჩქარებით სუნთქავდეს, უცბათ ყველაფერმა ერთ წამში გაუაროს და განაგრძოს ძილი. მას არც გაუღვიძია, უბრალოდ, მისი ორგანიზმი ვერ მიხვდა, რომ უნდა გადასულიყო ძილის ერთი ფაზიდან მეორეზე. ღამის კოშმარების შემთხვევაში კი ბავშვი იღვიძებს, რადგან მას დაესიზმრა საშიში სიზმარი, ახსოვს, რამ შეაშინა და უჭირს ძილის შებრუნება.

ამ ორივე შემთხვევაში ჩემს ჩამონათვალს ემატება მესამე ელემენტი - საუბარი. ბავშვთან საუბრის დროს ყველაზე მნიშვნელოვანია დელიკატურობა. მოუსმინეთ, გაარკვიეთ, რამ შეაშინა, ეცადეთ მიხვდეთ, რა იყო მთავარი მიზეზი (ემოციები დღის განმავლობაში, კინკლაობა, დავა, სულიერი დისკომფორტი...), ესაუბრეთ გამუდმებით, დაუსვით ირიბი კითხვები, მთავარია,  მიხვდეთ, რა არის შიშის მთავარი მიზეზი. არასოდეს უხსენოთ ღამის ინციდენტები. ბავშვის თანდასწრებით არც სხვებს მოუყვეთ ეს ისტორია. შეინარჩუნეთ სიმშვიდე. ისიც გახსოვდეთ, რომ შიშისგან უკონტროლო მდგომარეობაში ჩავარდნილი დედის შემხედვარე  ბავშვმა შეიძლება მომავალში მანიპულირების მიზნით სპეციალურადაც გამოიყენოს ეს ხრიკი.

და ჩემი საყვარელი ელემენტი - ძილის მცველი. მოიფიქრეთ პერსონაჟი/სათამაშო, ვინც თქვენს შვილს  ღამით მონსტრებისგან დაიცავს: ჯარისკაცი, სუპერმენი, ვუდი კავბოი და, რა თქმა უნდა, გაუღვივეთ შეგრძნება, რომ   ბავშვის მთავარი მცველი ხართ თქვენ - ხშირად უმეორეთ ბავშვს, რომ თქვენ მას იცავთ, მის გვერდით ხართ და რომ ის თქვენთან ერთად უსაფრთხოდაა. თუ თქვენთან ერთად არ სძინავს ბავშვს, აუცილებლად დაუყენეთ რადიოძიძა - რომ გაიგოთ  დაძახება და მის გვერდით აღმოჩნდეთ საჭირო დროს.

ჩვენც ვიყავით პატარები და ჩვენც გვეშინოდა ღამღამით. მე პირადად დღემდე დამრჩა ეს ჩვევა - ძილის დროს საბნის გარეთ ფეხს არასოდეს ვტოვებ, შემთხვევით მონსტრმა რომ არ მომაჭამოს.

მადა აიფედის გარეშე

დაწერილია ჟურნალისთვის 'Steps'

როდესაც საქმე ეხება ბავშვებს, თვალები მინათდება. ეს ის თემაა, რომელზეც შემიძლია  გაუჩერებლად ვილაპარაკო, ეს ის თემაა, რომელიც ძალიან მაინტერესებს და რომელსაც ყოველდღე  დიდი ინტერესით ვიკვლევ. სულ რაღაც 4 წლის წინ ვერც კი ვიფიქრებდი, თუ ასე ღრმად დავინტერესდებოდი ბავშვის ფსიქოლოგიით, მისი კვების, გართობა-განვითარებისა თუ სხვა  საკითხით. მაგრამ მას შემდეგ, რაც ილია გაჩნდა, ჩემმა ჰობებმა ერთი საფეხურით ქვემოთ ჩაიწია,  პირველი ადგილი კი  ილიამ და ყველა იმ თემამ დაიკავა, რაც მას ეხება.

როდესაც ვფიქრობდი, რომელი თემით დამეწყო ჩემი ბლოგი,  ჩემს შვილთან ერთად ლესელიძეზე ერთ-ერთ კაფეში ვიჯექი,  კარგი ამინდი იყო - მე და ილია ვთამაშობდით ჩვენს საყვარელ თამაშს... როდესაც გვერდითა მაგიდიდან მოისმა: „old macdonald had a farm“. ამ ხმამ ილიას მთელი ყურადღება მიიპყრო. გავიხედე და დავინახე ორი ბავშვი მიმჯდარი ერთი ტელეფონის ეკრანს და დედა, რომელიც რიგრიგობით ჩანგლით უდებდა ბავშვებს პირში საჭმელს. პირველი ბლოგის თემა მაშინვე გადაწყდა. არ მოგატყუებთ, მსგავსი  სცენა არაერთხელ მინახავს არაერთ საზოგადოებრივ ადგილას: სადაც ბავშვი, მშობელი და საკვებია, იქ უსათუოდაა  აიფედი/ტელეფონი/კომპიუტერი.

სიმართლე გითხრათ, მეც ჩამირთავს აიფონი, როდესაც მომდომებია მეგობრებთან მშვიდად საუბარი, მეც მიჭმევია  მულტფილმების ფონზე და, შესანიშნავად  ვიცი, როგორი ცდუნებაც აქვს ამ ამბავს. როგორც კი აჭერ თითს სამკუთხედ ღილაკს, ბავშვი, რომელიც ორი წუთის წინ პირს არ აღებდა და თავს აქნევდა, იწყებს ყველაფრის ჭამას, რასაც კი პირში ჩაუდებ. ცდუნება ნამდვილად დიდია. მაგრამ მხარეც ორი აქვს ამ ცდუნებას.

დავიწყებ შორიდან. ჭამა არის ბავშვის ზრდისთვის აუცილებელი პროცესი. მადა - ანუ ჭამის სურვილი იმ ენერგიის ეკვივალენტია, რომელსაც ბავშვი ხარჯავს. რაში ხარჯავს ენერგიას ბავშვი? როგორც კომაროვსკი ამბობს, ზრდასა და განვითარებაზე, სხეულის ტემპერატურის შენარჩუნებაზე. რაც უფრო მეტ დროს ატარებს ბავშვი გარეთ აქტიურად, მით უკეთ ჭამს.  ისედაც, ნახევარი დღის გატარება გარეთ ბევრად  უფრო ადვილია, ვიდრე მთელი ოჯახის ცეკვა-თამაში, ხვეწნა და დაპირებები, რომ საჩუქრებს დააყრიან ბავშვს, თუ ერთ კოვზ სუპს შეჭამს. მადა ნიშნავს ორგანიზმის  მზაობას საკვების ასათვისებლად, ამ წინაპირობის გარეშე კვებას დიდი აზრი არ აქვს.

ჩემი ერთი მეგობრის დედა ბავშვობიდან ცდილობდა, შვილი ბალანსირებულად გამოეკვება, ამისთვის მთელი დღე დასდევდა, ემუდარებოდა, ხშირად  ატყუებდა კიდეც. ვიდეოკასეტებიც ძალიან შველოდა ჩემს მეგობარს, უფრო სწორად, მეგობრის დედას. ტელევიზორთან სვამდნენ და პირს ავტომატურად აღებინებდნენ. ნელა ჭამდა, რადგან ხვდებოდა,  როგორც კი ღეჭვას დაამთავრებდა, მულტფილმი აღარ იქნებოდა. დღეს ჩემი მეგობარი ისევ ასე გეახლებათ - ტელევიზორთან, წიგნით ხელში - რაღაც  ყოველთვის უნდა ხდებოდეს ჭამის პარალელურად. თუმცა ის არ იცის, რომ როდესაც რაღაც ხდება პარალელურად, კავშირი სხეულთან  დარღვეულია და ძალიან მარტივია, გამოგრჩეს დანაყრების მომენტი. ამას კიდევ ერთი ფაქტორი ემატება - როდესაც ჩემი მეგობარი უყურებს ტელევიზორს, ავტომატურად უჩნდება რამეს დაღეჭვის სურვილი.

ამიტომაც  მნიშვნელოვანია კონცენტრაცია, რომ ადამიანი აცნობიერებდეს ჭამის პროცესს, გრძნობდეს გემოს, სუნს, ტემპერატურას და საკვების შემადგენელ ინგრედიენტებს,  უნდა ხვდებოდეს, როდის ნაყრდება.  როცა ბავშვს კვების პარალელურად მულტფილმს ვურთავთ, ვართმევთ მას შეგრძნებებს, ვარღვევთ მის ცნობიერებას.

მეორე საკითხია, თუ უკვე მივაჩვიეთ ჩვენი შვილი მულტფილმებს და აიფედს და გვინდა გადავაჩვიოთ, როგორ მოვიქცეთ ამ  შემთხვევაში?

მთავარია, დავიწყოთ ნაბიჯ-ნაბიჯ. მინახავს ბევრი ძალიან ტექნიკაზე დამოკიდებული ბავშვი, შემსწრეც ვარ ბევრი ისტერიკის, როდესაც ბავშვი იატაკზე წევს, ხელ-ფეხს აფართხალებს და ითხოვს მულტფილმებს. მყისიერად გადაჩვევა არარეალურია და  დიდ ტრავმას იწვევს. შეგიძლიათ გამოიყენოთ, ერთი შეხედვით, ობიექტური ხერხი - ელემენტი, რომ ჩართვიდან ცოტა ხანში აიფედი დაჯდეს  ან გაფუჭდეს. ნელ-ნელა სულ უფრო უნდა შევამციროთ  აიფედის მუშაობის დრო ელემენტის მიზეზით. აუდიოწიგნები სცადეთ. მოსწონს ბავშვს ზღაპრის მოსმენა? შეუმცირეთ ვიზუალი, დაუტოვეთ აუდიო, მერე ჩაანაცვლეთ წიგნებით. ასე შეამცირეთ დოზაც და გაანეიტრალეთ საშიშროებაც.

გირჩევთ,  დიდი ენერგია დაუთმოთ საკვებს. ილია რომ  ორი წლის გახდა,  სულ უფრო და უფრო გაუმძაფრდა იმის სურვილი, რომ თვითონ ეკეთებინა  რაღაცები. ძალიან ვამხნევებ, როდესაც დამოუკიდებლად ჭამს. სიმართლე გითხრათ, ბევრი სუპი დასხმულა ჯემპრზე და ბევრი წიწიბურა დაყრილა იატაკზე, მაგრამ ამის გამო არასოდეს მინერვიულია ან მიმიცია შენიშვნა. ვაფასებ ილიას მცდელობებს, ეს დიდი რამეა მისთვის. შექება მეტად მნიშვნელოვანია, ყოველ შემთხვევაში, ასე მიმაჩნია და შედეგიც სახეზე მაქვს.

მეორე მომენტია, თუ როგორ მიართმევთ ბავშვს საჭმელს. ილიას უყვარს თეფში განყოფილებებით - ცალკე რომ ალაგია ბოსტნეული, ცალკე - კატლეტი და ცალკე  - ყველი. დიდი ეფექტი აქვს მორთულობას. მე ვადევნებ თვალს რამდენიმე კარგ ინსტაგრამ account’ს, თქვენც გირჩევთ, ინსპირაციისთვის leesamantha’ს ფოტოებს გადახედოთ. რომელ ბავშვს არ მოუდნება ბრინჯის პანდას ან ყველის რობოტის გასინჯვა? და კიდევ ერთი ხრიკი - თუ ბავშვი  საჭმლის რომელიმე სახეობას არც სინჯავს (რაც ჩემს შემთახვევაში ხშირად მომხდარა), ვუმატებ მის ერთ საყვარელ ინგრედიენტს. ხოდა, სუპებში ვიჭერთ კარტოფილებს და ვშველით სტაფილოებს დახრჩობისგან. თავისი ხელით, თავისი ნებით, ყოველგვარი  დაძალების გარეშე.

გემრიელი საჭმელი მეც ძალიან მიყვარს და ეს პროცესი უდიდეს სიამოვნებას მანიჭებს. ნუ მოვაკლებთ ამ სიამოვნებას ჩვენს შვილებს!